معنی خوی زا - جستجوی لغت در جدول جو

کوه زاینده، (اصطلاح زمین شناسی) تولیدکننده کوه، جنبشها و حرکات و چین خوردگیهایی که در سطح زمین موجب پیدایش کوهها شود، (از فرهنگ فارسی معین)، و رجوع به کوه زایی شود

لغت نامه دهخدا

گوی زر

(یِ زَ)

گوی زرین. گوی که از زر باشد، کنایه از آفتاب است. (برهان قاطع) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء). شمس. خورشید. گوی زرین:
بدرد جیب آسمان و بر او
گوی زر آشکار بندد صبح.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

ویزا

روادید، توشیح و امضای گذرنامه از طرف هیأت سیاسی کشوری که دارندۀ گذرنامه قصد رفتن بدان را دارد، و آن به منزلۀ اجازۀ ورود صاحب گذرنامه به آن کشور است

لغت نامه دهخدا

خوی بر

(خُ پَ سَ)

عرق بر. داروئی که خوی باز دارد. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

خوی زده

(خوَیْ / خَیْ / خِیْ / خُیْ زَ دَ / دِ)

عرق کرده. (ناظم الاطباء). عرق آلوده. (آنندراج). خوی کرده:
در چشمش آب نی و رخ از شرم خوی زده
بادام خشک خوشتر و گل تر نکوتر است.
خاقانی.
میرسد خوی زده آن خنجر سیراب بکف
عاشق دل شده گو از دل و جان دست بشو.
اشرف (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

خویدزار

(خویدْ / خیدْ)

کشت زار. گندم و جوزار نارسیده و سبز: شنیدم که روزی هرمز پدر خسرو بر یکی خویدزار جو بگذشت خوید را آب داده بودند. (نوروزنامۀ منسوب به خیام)

لغت نامه دهخدا

بوی سا

و بوی سای، سنگی باشد که عطریات بر آن سایند، (برهان) (آنندراج) (فرهنگ فارسی معین)، سنگ صلایه، (ناظم الاطباء)، مداک، صلایه، صلاده، (زمخشری)، صلایه، (منتهی الارب)، مدوک، (منتهی الارب) :
این بوی سای این فلکی هاون
میسایدم بدستۀ آزارش،
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

خره زا

(خُرْ رَ)

قریه ای است فرسنگی بیشترمیانۀ شمال و مغرب اشفایقان. (فارسنامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

خوص پا

مرغانی که پای چون خوص دارند مانند بت، خربت و قو و پن گوئین، (یادداشت مؤلف)، ج، خوص پایان

لغت نامه دهخدا

ویزا

لاتینی به مانک دیده شده روادید توضیح و امضای گذر نامه از طرف هیئت سیاسی کشوری بیگانه که بمنزله اجازه ورود صاحب گذرنامه به آن کشور است روادید

فرهنگ لغت هوشیار